Συνέντευξη από την Β' τάξη...

 

    Ευχαριστούμε ολόψυχα την κ. Άνδρη Κλειδαρά για την προθυμία της να μας παραχωρήσει την παρακάτω συνέντευξη και να μοιραστεί μαζί μας τόσο σημαντικά γεγονότα της ζωής της και της Ιστορίας μας. 

Την ιδέα για αυτή την συνέντευξη είχε ο μαθητής του Β2 Ρουπάνης Κωνσταντίνος 

και την υλοποίησε μαζί με τους μαθητές Δαζελίδη Παναγιώτη (Β3), Γκούτσε Νικόλα (Β1), Τριανταφυλλίδου Αλίνα (Β3).

-Σε ποια πόλη της Κύπρου ζούσατε, κυρία Κλειδαρά;

-Ζούσα σε μία κωμόπολη στη βόρεια ακτογραμμή της Κύπρου, στον Καραβά, στην επαρχία Κερύνειας.

-Πώς ήταν η ζωή σας εκεί;

-Ωραία, ανέμελη και χαρούμενη, όπως είναι φυσιολογικό για όλους τους νέους. Το 1974 ήταν η τελευταία μου χρονιά στο σχολείο, τελείωνα το λύκειο.

-Οι σχέσεις σας με τους Τουρκοκύπριους πώς ήταν στα μέρη σας;

-Στο χωριό μου δεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι, υπήρχαν ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά χωριά. Οι Τουρκοκύπριοι έρχονταν στα χωριά των Ελληνοκυπρίων ως εργάτες και συγκεκριμένα μάζευαν λεμόνια και πορτοκάλια, διότι είχαμε πολλά περιβόλια στα μέρη μας. Με λίγα λόγια δεν υπήρχε άμεση επαφή, δε ζούσαμε μαζί, αλλά δεν είχαμε και κανένα πρόβλημα, όλοι κυκλοφορούσαν ελεύθερα.

-Περιμένατε ότι θα συμβεί αυτό το κακό;

-Ναι, είχαμε μια διαίσθηση ότι θα γινόταν κάτι κακό…

-Τι θυμάστε από την ημέρα της εισβολής;

-Λίγες ημέρες πριν την εισβολή εκδηλώθηκε πραξικόπημα κατά του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου της Κύπρου, Μακαρίου.Στις 15 Ιουλίου του 1974, ημέρα Δευτέρα,  στις 8.00 το πρωί, η ΕΛΔΥΚ(Ελληνικές Δυνάμεις Κύπρου) κινήθηκε κατά του προεδρικού μεγάρου. Τα τανκς βγήκαν από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και αφού πήγαν στο προεδρικό μέγαρο, το κανονιοβόλησαν, με αποτέλεσμα να καεί ολόκληρο. Από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο της 20^ης Ιουλίου που έγινε η εισβολή, οι Έλληνες ζούσαμε μία παράνοια!Τα ξημερώματα της 20^ης Ιουλίου, στις 6.00 το πρωί, η θάλασσα είχε μαυρίσει από τα τουρκικά αποβατικά πλοία και ο ουρανός από τα πλοία που βομβάρδιζαν.

-Πού βρεθήκατε μετά την εισβολή;

-Επειδή το σπίτι μας ήταν κοντά στη θάλασσα, φύγαμε προς το χωριό που ήταν πιο πάνω. Εκεί μείναμε τρεις ημέρες. Η μητέρα μου ήξερε να οδηγεί, πήρε εμένα και τη γιαγιά μου και φύγαμε από κάτι κατσικόδρομους… Αρχικά πήγαμε στη Μόρφου και μετά στη Λευκωσία. Ο πατέρας μου δεν ήρθε μαζί μας, ήταν αστυνομικός και ήτανε σε επιφυλακή. Είχαμε να τον δούμε από τη Δευτέρα. Τελικά τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Τούρκοι, όμως ευτυχώς κατάφερε να επιστρέψει λόγω της ιδιότητας του.

-Πώς καταφέρατε να ξαναρχίσετε τη ζωή σας από την αρχή;

-Ήταν στα σχέδια μου να έρθω στη Θεσσαλονίκη για σπουδές και αυτό έκανα. Η πρώτη περίοδος για ενάμιση περίπου μήνα ήταν δύσκολη λόγω της οικονομικής μας κατάστασης. Όταν όμως γύρισε ο πατέρας μου, τα πράγματα βελτιώθηκαν, γιατί ήταν αστυνομικός και δεν είχε χάσει το μισθό του.

-Περιμένατε ότι η Κύπρος θα μείνει διχοτομημένη τόσα χρόνια;

-Με τους χειρισμούς των εκάστοτε κυβερνώντων ήταν σίγουρο!

-Έχετε τη δυνατότητα να ξαναδείτε τα μέρη σας;

-Θεωρητικά ναι, δεν μας επιτρέπεται όμως να ζήσουμε εκεί. Ζητήσαμε από τους Τούρκους που μένουν πλέον στο σπίτι μας να το δούμε αλλά μας το αρνήθηκαν…

-Στην Ελλάδα πώς ήρθατε;

-Στην Ελλάδα ήρθα για σπουδές Φαρμακευτικής. Το διάστημα μετά την εισβολή ήρθαν επίσης χιλιάδες Κύπριοι, ανάμεσά τους και πολλοί νέοι για σπουδές.

-Σε τι ελπίζετε; Τι περιμένετε ότι θα γίνει;

-Με την πολιτική που εφαρμόστηκε και την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί, δεν έχω πολλές ελπίδες…  Εκτός αν γίνει κανένα θαύμα!