Οι αναμνήσεις ……… μιας μαθήτριας, που τώρα είναι καθηγήτριά μας στο ίδιο σχολείο.
Σιγά – σιγά
ξετρυπώσαμε και άλλη μια καθηγήτριά μας, που πριν από λίγα χρόνια καθόταν στα
ίδια θρανία με εμάς. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθουμε πώς ήταν τα σχολικά της
χρόνια. Μιλήσαμε, λοιπόν, με την κυρία Χαριζάνη.
-Κυρία Χαριζάνη, είναι αλήθεια ότι, όταν ήσασταν μαθήτρια στην Α’
Γυμνασίου, τότε ξεκίνησε να λειτουργεί το σχολείο μας σε αυτό το κτίριο;
Λοιπόν, παιδιά, να σας πω, αρχικώς
ότι, όταν ήμουν μαθήτρια στο Δημοτικό Χαλκηδόνας, χτίζονταν αυτό το σχολείο,
και ως μαθήτρια στο Δημοτικό, μικρό παιδάκι πλέον, ερχόμασταν (με τους
συμμαθητές μου) εδώ το απόγευμα, ήταν γιαπί το σχολείο, και παίζαμε και
«προσευχόμασταν», αυτό το σχολείο να έχει φτιαχτεί όταν θα είμαστε εμείς
Γυμνάσιο. Εν τω μεταξύ ήμασταν μικρά παιδάκια, ερχόμασταν απόγευμα και παίζαμε
και λέγαμε, άραγε θα έχει φτιαχτεί όταν εμείς θα είμαστε Α’ Γυμνασίου, να
έρθουμε Γυμνάσιο εδώ και όχι να πάμε στο Δημοτικό, γιατί λειτουργούσε το
Δημοτικό, σας έχω πει, ως Γυμνάσιο, το απόγευμα. Και τελικά μόλις τελειώνω την
Έκτη Δημοτικού ανακοινώνεται ότι η Α’ Γυμνασίου θα έρθει σε αυτό το κτίριο.
Εμείς ερχόμασταν όμως κάθε απόγευμα, το βλέπαμε, είχαμε αγωνία. Και ερχόμαστε τον Σεπτέμβριο και γίνονται τα
εγκαίνια του Σχολείου, κόβεται η κορδέλα και εμείς πρωτάκια (εγώ δηλαδή με τους
συμμαθητές μου). Ήταν φοβερό. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια και ακόμη το θυμάμαι.
Αυτή είναι η ιστορία σχετικά με την αρχή του σχολείου.
-Είχε και τότε το σχολείο αίθουσα γυμναστηρίου και εργαστήρια μουσικής,
χημείας και πληροφορικής;
Η αίθουσα του Γυμναστηρίου υπήρχε από
τότε. Είναι η ίδια με την αίθουσα πολλαπλών που έχουμε τώρα. Εκεί παίζαμε
χάντμπολ. Είχαμε ομάδα χάντμπολ. Η αίθουσα υπήρχε από την πρώτη στιγμή και ήταν
εξοπλισμένη όπως είναι και σήμερα. Βάζαμε φορητές εστίες και παίζαμε. Όμως,
αίθουσα μουσικής δεν υπήρχε. Η αίθουσα μουσικής σήμερα είναι δίπλα στα γραφεία
των καθηγητών. Εκείνος ο χώρος ήταν οι τουαλέτες του πρώτου ορόφου μαζί με
νιπτήρες. Επειδή το σχολείο ήταν πάρα πολύ μεγάλο, με πάρα πολλά παιδιά,
χάλασαν μετά τις τουαλέτες για να γίνει αίθουσα. Έτσι, αίθουσα μουσικής δεν
είχαμε. Και, αν θυμάμαι καλά, δεν πρέπει να είχαμε και μουσική ως μάθημα.
Το εργαστήριο χημείας ήταν το ίδιο με
το σημερινό αλλά ήταν πιο μεγάλο. Περιλάμβανε και το χώρο του σημερινού
εργαστηρίου πληροφορικής. Επικοινωνούσαν οι χώροι και εδώ υπήρχε ο πάγκος για
τα πειράματα. Όλο αυτό που βλέπετε ήταν πάγκος και εκεί που είναι ο πίνακας
υπήρχε πόρτα που επικοινωνούσε με το χημείο. Άρα, το Χημείο ήταν πιο
εξοπλισμένο, απ’ότι είναι τώρα.
Η αίθουσα πληροφορικής δεν υπήρχε
γιατί δεν υπήρχε και η πληροφορική ως μάθημα. Δεν υπήρχαν κινητά, υπολογιστές,
διαδίκτυο, τίποτα.
-Πόσα τμήματα είχε τότε κάθε τάξη;
Πόσοι μαθητές ήσασταν σε κάθε τμήμα;
Το
Γυμνάσιο ήταν μεγάλο. Φανταστείτε ότι η Α’ Γυμνασίου είχε 5 τμήματα. Στην Β’
τάξη ήταν 4 και στην Γ’ επίσης 4 τμήματα. Τότε, έμεναν πολλά παιδιά στην ίδια
τάξη. Οι καθηγητές ήταν αυστηροί. Ήμασταν περίπου 25 μαθητές σε κάθε τμήμα.
Πάρα πολλά παιδιά. Όμως, εγκατέλειπαν πολλά παιδιά μετά την Α’ Γυμνασίου.
Ήμασταν πρωί και απόγευμα. Ήταν και το λύκειο στο σχολείο ταυτόχρονα. Το
γυμνάσιο ερχόταν το πρωί και το λύκειο το απόγευμα. Την επόμενη εβδομάδα, το
λύκειο ερχόταν πρωί και το γυμνάσιο απόγευμα. Μία βδομάδα ήμασταν πρωί, μία
βδομάδα ήμασταν απόγευμα, εναλλάξ. Όταν ερχόμασταν πρωί, ήμασταν από τις 8
μέχρι τη 1 και κάτι, δεν φτάναμε ως τις 2. Διότι, έπρεπε να ξεκινήσει το λύκειο
το απόγευμα. Έτσι, ξεκινούσε η δεύτερη βάρδια του λυκείου με άλλον διευθυντή,
άλλους καθηγητές, άλλα παιδιά και τελείωνε το μάθημα στις 9 το βράδυ. Δηλαδή,
εγώ στο ίδιο σχολείο έκανα και Γυμνάσιο και Λύκειο. Στο ίδιο σχολείο στις ίδιες
αίθουσες.
- Στο μάθημα της γυμναστικής παίζατε μπάσκετ, βόλεϊ και άλλα αθλήματα;
Στο
μάθημα της γυμναστικής παίζαμε τα πάντα. Κάναμε και στίβο. Είχε σκάμμα, το
οποίο τώρα έχει μπαζωθεί. Εκεί που σήμερα είναι το 5x5, το γηπεδάκι σας, εκεί που κάνετε
τώρα τους αγώνες σας, ήταν το σκάμμα. Κάναμε και άλμα εις ύψος και άλμα εις
μήκος. Το σκάμμα ήταν με άμμο.
Παίζαμε μπάσκετ, βόλεï. Είχαμε ομάδα βόλεï,
μπάσκετ. Παίζαμε πάρα πολύ χάντμπολ μέσα στο γυμναστήριο. Γυμναστική κάναμε
πάρα πολύ, σαν τρελοί και όλα τα αθλήματα. Νομίζω ότι κάναμε περισσότερες ώρες
γυμναστική απ’ ό,τι τώρα. Θυμάμαι σαν να είχα γυμναστική σχεδόν κάθε μέρα.
Επίσης, να σας πω για την γυμναστική
ότι το γυμναστήριο ήταν ανοιχτό διαρκώς. Είχαμε και αποδυτήρια και ντους.
Είχαμε νεροχύτες να πλυθούμε. Δηλαδή, αλλάζαμε ρούχα, βάζαμε τα ρούχα της
γυμναστικής, σορτσάκια κλπ.. Δεν κάναμε γυμναστική με τα ρούχα που ερχόμασταν
στο σχολείο. Πώς πας στο γυμναστήριο και παίρνεις άλλα ρούχα; Έτσι, εγώ θυμάμαι
είχα μία τσάντα την σχολική και μία επιπλέον τσάντα με τα ρούχα της
γυμναστικής. Όπως πάτε στο γυμναστήριο, στην μπάλα, έτσι, είχα ξεχωριστή
τσάντα. Βάζαμε ειδικά παπούτσια, ειδικά ρούχα. Είχαμε αποδυτήρια αγοριών και
κοριτσιών. Ήταν όλα τελείως διαφορετικά. Ήμασταν σαν σε κολέγιο. Δεν ήταν λίγο,
εκείνη την εποχή, να ξεκινούμε από το σπίτι μας με την κανονική την τσάντα και
να ερχόμαστε σε ένα υπερσύγχρονο σχολείο, ολοκαίνουργιο, με αποδυτήρια, με
ντους, με γυμναστήριο, με ξεχωριστή τσάντα, με κάθε μέρα γυμναστική. Να
μπαίνουμε στα αποδυτήρια, να αλλάζουμε. Δηλαδή, αυτά που βλέπαμε στις ταινίες,
τα κάναμε κι εμείς. Στο ισόγειο είναι ακόμη τα ντους. Ήταν πάρα πολύ ωραία.
Αισθανόμασταν ότι ήμασταν σε κολέγιο. Φοβερό!
-Οι καθηγητές/τριές σας, ήταν αυστηροί/ές;
Ναι, ήταν αυστηροί και αυστηρές. Όμως
εγώ είμαι ακριβώς στο μεταίχμιο, δηλαδή το 1981, που άρχισαν τα νέα παιδαγωγικά
μέτρα. Περισσότερο μαθητοκεντρικό και καθηγητοκεντρικό. Το σχολείο ήταν
περισσότερο στραμμένο στον μαθητή, οπότε οι καθηγητές άρχισαν σιγά-σιγά να
είναι πιο κοντά στους μαθητές, να μην είναι τόσο αυστηροί.
Τρία χρόνια πιο πριν που ήταν ο
αδερφός μου, ήταν τελείως διαφορετικά. Και περισσότερους μαθητές άφηναν στην
ίδια τάξη, απ’ ό,τι στη δική μου γενιά και ήταν και πολύ πιο αυστηροί. Ακριβώς
στη δική μου τη γενιά με αυτό το σχολείο (κτίριο) άρχισε το σχολείο να γίνεται
πιο χαλαρό από την πλευρά των καθηγητών. Ήταν πολύ κοντά στους μαθητές. Στα δε
λυκειακά μου χρόνια στο ίδιο κτίριο τα πράγματα πλέον είχαν γίνει σαν σήμερα.
-Ποιο μάθημα ήταν το αγαπημένο σας και ποιο μάθημα απεχθανόσασταν;
Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα
μαθηματικά και παραμένουν η λατρεία μου μέχρι και σήμερα. Υπερβολική αγάπη στα
μαθηματικά. Έλυνα σαν τρελή ασκήσεις μαθηματικών, επιπλέον με εξωσχολικά
βιβλία, ζητούσα επιπλέον ασκήσεις από τους καθηγητές των μαθηματικών που είχα.
Είχα τρέλα με τα μαθηματικά. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Και τα
φιλολογικά και η χημεία αλλά το number one ήταν τα μαθηματικά. Αυτό που
απεχθανόμουν από την Πρώτη γυμνασίου μέχρι και την Τρίτη λυκείου, λυπάμαι που
το λέω, ήταν τα θρησκευτικά. Δηλαδή, αν μπορούσα να πάρω απαλλαγή, θα έπαιρνα.
-Πώς αποφασίσατε να γίνετε καθηγήτρια πληροφορικής;
Η απόφασή μου να γίνω καθηγήτρια
πληροφορικής, έχει δύο στάδια. Πρώτα αποφάσισα να γίνω καθηγήτρια. Και επειδή
μου άρεσαν πάρα πολύ και τα μαθηματικά και η χημεία και τα φιλολογικά, θα
μπορούσα να γίνω καθηγήτρια σε οποιοδήποτε αντικείμενο. Πρώτα, λοιπόν,
αποφάσισα να γίνω καθηγήτρια, παιδαγωγός. Έπειτα, όταν έδωσα πανελλήνιες
εξετάσεις και έγραψα πάρα πολύ καλά και μπορούσα να περάσω και πέρασα στην
πληροφορική, που ήταν τότε η top σχολή, ακολούθησα την πληροφορική η οποία μου άρεσε
πάρα πολύ, ήταν κάτι καινοτόμο, καινούργιο, ρηξικέλευθο. Όμως στο πίσω μέρος
του μυαλού μου παρέμενε ότι θέλω να γίνω καθηγήτρια. Δηλαδή, από παιδάκι ήθελα
να γίνω καθηγήτρια σε σχολείο, γυμνάσιο ή λύκειο. Όχι δασκάλα. Προσέξτε,
καθηγήτρια. Όταν πέρασα στην πληροφορική, μετά επέλεξα να γίνω καθηγήτρια στον
τομέα μου. Έτσι δέθηκαν αυτά τα δύο.
-Γιατί διαλέξατε να διδάξετε στο ίδιο σχολείο που κάποτε ήσασταν
μαθήτρια;
Ωραία ερώτηση. Αρχικά, όταν κάποιος
κάνει τα χαρτιά του για να ζητήσει μια θέση ως καθηγητής θα πάει εκεί που θα
τον στείλει η Διεύθυνση, το Υπουργείο. Έτσι, αρχικά, ήμουν στη Θάσο, στην Κρύα
Βρύση, σε διάφορα σχολεία, στο όμορο σχολείο του Αγίου Αθανασίου. Τότε, έφυγε ο
καθηγητής πληροφορικής από το δικό μας το σχολείο, στη Χαλκηδόνα, (υπήρχε ένας
καθηγητής πληροφορικής ο οποίος πήρε μετάθεση στη Θεσσαλονίκη) και άδειασε η
θέση. Και επειδή έχω λατρεία σε αυτό το σχολείο, σε αυτό μεγάλωσα, σας το είπα
ήδη, από την Πρώτη γυμνασίου μέχρι την Τρίτη λυκείου, το επισημαίνω, θέλησα να
έρθω εδώ, αφού ελευθερώθηκε η θέση. Αυτή είναι η ιστορία για το πώς έγινα
καθηγήτρια σε αυτό το σχολείο. Έτσι το διάλεξα.
-Πώς νοιώσατε όταν πρωτοήρθατε ως καθηγήτρια στο σχολείο που ήσασταν
μαθήτρια;
Θα
σας αλλάξω λίγο την ερώτηση και θα την κάνω «Πώς νοιώθετε;». Γιατί παιδιά δεν
μπορείτε να φανταστείτε ότι είμαι εδώ 20 χρόνια και κάθε μέρα σχεδόν, είναι
φοβερό 20 χρόνια, έχω ένα conflict, εάν έρχομαι στο σχολείο ως μαθήτρια
ή ως καθηγήτρια. Θα βγώ στη σύνταξη κι ακόμη, κάθε μέρα, όταν ανοίγω την πόρτα
δεν μπορώ να καταλάβω αν μπαίνω ως μαθήτρια ή ως καθηγήτρια. Το πιστεύετε;
Δηλαδή, η ερώτηση δεν είναι πώς ήμουν την πρώτη μέρα αλλά πώς είμαι κάθε μέρα
εδώ και 20 χρόνια. Είναι φοβερή αυτή η αίσθηση. Ζω ένα πισωγύρισμα σχεδόν σε
καθημερινή βάση.
Όταν περπατώ στους διαδρόμους του
σχολείου νομίζω ότι είμαι μαθήτρια στη Β’ λυκείου και πρέπει να ανέβω στη
βιβλιοθήκη, γιατί είμαι υπεύθυνη βιβλιοθήκης (έχω ένα μόνιμο αίσθημα) και
πρέπει να δώσω βιβλία. Η βιβλιοθήκη μας ήταν σε αυτή τη μικρή αίθουσα, δίπλα
στην τάξη σας. Υπήρχε και τότε υπεύθυνη βιβλιοθήκης και ήμουν εγώ. Την
βιβλιοθήκη μας, τότε, την είχαμε φτιάξει εξ ολοκλήρου οι μαθητές, με δράση.
Μαζέψαμε χρήματα, πουλήσαμε βιβλία, τα σαββατοκύριακα, στα χρόνια του λυκείου.
Και έγινα υπεύθυνη βιβλιοθήκης και σε κάθε διάλειμμα ήμουν μόνιμα σε αυτή τη
μικρή αίθουσα.
Δηλαδή, η ζωή μου από τα 15 μου μέχρι
τα 55 μου (υπολογίστε όλον αυτόν τον χρόνο) είμαι εδώ, σε αυτόν τον όροφο.
Πολλές φορές, ακόμη και τώρα, είμαι έξω στην αυλή, διότι έχω εφημερία, και
νοιώθω «Αχ, πρέπει να πάω να ανοίξω την βιβλιοθήκη, θα έρθουν να πάρουν
βιβλία!». Το καταλαβαίνετε; Είναι φοβερό! Κάθε μέρα το ζω. Κάθε μέρα!
Η συνέντευξη
πραγματοποιήθηκε από τη δημοσιογραφική ομάδα της Α΄3 Γυμνασίου:
Γιαννακάκης Γεώργιος,
Ίτσου Χρυσούλα,
Μπρούσα Θεόκλεια,
Παναγάκος Αθανάσιος,
Παναγάκου Φωτεινή,
Τριχάνης Πολύβιος,
Τσακίρη Ουρανία,
Μίγκας Χρήστος.
Τεχνική υποστήριξη και ηχοληψία:
Γιαννακάκης Γεώργιος,
Τριχάνης Πολύβιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου